Resim tutkusu...

Farklı zamanlarda çok güzel çalışmalar.

Evde zaman nasıl geçer? Evin rutin işleri, biraz içeri dışarı, arada etkinlik yapma çabaları derken zaman hızla geçiyor. Kızımla verimli zaman geçirdiğim vakit çok huzurlu oluyorum. Benim için en keyifli anlar arkamda bekleyen işlerin olmaması koşuluyla kızımla geçirdiğim o değerli, verimli zamanlar. Eee.. bazen sıkılıyorum tabii ama bu günlerin tekrarı , telafisi olmadığını hatırlayarak sabırla yapabildiğimin en iyisini yapmaya çabalıyorum..

II.Bölüm

Kuşlar

İncecik dallar doğa  yürüyüşü esnasında toplanır.

Dergilerden bulduğumuz kuş resimleri kesilir, yuvaları yapılır ve bu yapay görünüm alınacak muhabbet kuşuyla daha gerçekçi bir görünüm kazanacak. Adı beyazcık olsun Anne!!

 Kuşların kafesleri.

Bu tür etkinliklerde etraf dağılmazsa iş çıkmaz!

Dala konmuş ilk kuş Armina nın boyadığı turuncu kuş oldu.

Beyazcık ..

Kızımın güleryüzlü kuşu.

Resim yapmak çok güzel.

Çok seviyor resim yapmayı, boyamayı. Her fırsatta çizebilecek her türlü kağıdı renklendiriyor. Düşünüyorum da müzik, resim, spor bunlar gerçekten her yaştan insan için meditasyon niteliğinde...

                           Fırça darbeleri çok güzel oldu.

Armina'nın deyimiyle gökkuşağı

Zımpara kağıdına yapılan resmin görüntüsü bir başka güzel.

Bilye, sepet, boya ve sallama.

Biraz da yazı tahtası üzerinde olup bitenler.

   Armina'nın deyimiyle “Anne, baba, çocuk”. Bu resmi bu şekilde adlandırması beni çok duygulandırdı..

Armina'nın tabiriyle denizaltı.

Çizgi çalışmaları

Kendi yolunu kendi çiziyor:)

Duyguları resmetmek.

Seviyor resim yapmayı hem de çok. Mutluluğunu, hüznünü paylaşıyor o anlarda. Kimi zaman karalama yapıyor , kimi zaman da çizdiğini bir şeylere benzetiyor ama en önemlisi rahatlıyor duygularını kağıda dökerken. İlk başlarda bilmediğim için bir şeyler çizmeyi göstermiştik (ev, surat gibi basit şeyleri) oysaki  kesinlikle çocuğa müdahale etmemek gerekiyormuş! hayal dünyalarına ket vurmamak gerekiyormuş! özgürce içinden ne geliyorsa öyle olmalıymış ve daha bir çok noktaya da değinmiş  Susan Striker  “Çocuklarda Sanat Eğitimi " adlı kitabında. Neyseki daha başlardayken öğrendim bu bilgileri. Artık bir şey göstermiyor illaki bir şeylere de benzetme çabasına girmiyoruz!. Kendisi ne isterse , neye benzetirse kabulümüzdür mantığıyla bakıyoruz resimlerine. Uzun süredir bu anlayışı  devam ettiriyoruz ve sonuç gerçekten daha doğal!. Bu bölümde biraz güncel, biraz da arşivden kayıtlar olsun istedim. Evimizin koridoru Armina’nın o değerli resimleriyle süslüdür. Hatta  bazen kendisine “serginizi görmek için gelmiştim" diyerek tiyatral oyunlarda  oynuyoruz ve çok mutlu oluyor. Soruyorum ne tür boyalar kullandınız? ne tür teknikle çalıştınız? diye o da ciddiyetle yanıtlıyor sorularımı:) Sergi içinde oyun! oyun içinde farkındalık oluşturuyoruz. Armina: resimlerinin sergilenmesiyle almış olduğu mesaj! " Sen ve sana ait her ne varsa bizim en değerlimizdir" mesajını alıyor.
Resimlerin her biri yüzde yüz Armina. Kah resim kağıdına, peçeteye, kah zımpara kağıdına, tuvale o teknik, bu teknik derken işte o duygular..

Odasında  çizmiş aşağıdaki resmi ve geldi yanıma dedi ki "Anne bak Armadillo çizdim" ben de  şaşkınlığımı gizleyemedim. Nasıl yani ?

Meraklı Minik sağ olsun:)

https://merakliminik.tubitak.gov.tr/